ترکیب بهینۀ تسهیلات مشارکتی بانکهای تجاری ایران در بخشهای اقتصادی با استفاده از نظریۀ فرا مدرن سبد سرمایهگذاری
چکیده:
تخصیص منابع از جمله فعالیتهای اساسی بانکها برای تأمین منافع خود و موکلین‌شان است. یکی از جنبههای اساسی تخصیص منابع، تعیین ترکیب بهینۀ تسهیلات پرداختی به بخشهای مختلف اقتصادی است. در این مقاله با استفاده از رهیافت نظریۀ فرامدرن سبد سرمایهگذاری رهیافت میانگین – نیمواریانس، سبد بهینۀ تسهیلات مشارکتی بانکهای تجاری ایران بررسی شده است. در این روش به‌دلیل تکیه بر مفهوم ریسک نامطلوب، معیار نیمواریانس، شاخص مناسب اندازه‌گیری ریسک نسبت به معیار واریانس است. بدین‌منظور، میانگین ماهانۀ نرخ بازده سهام شرکت‌های پذیرفته‌شده در بورس که در هر بخش (در دورۀ زمانی90-1387) فعالیت می‌کنند، به‌عنوان معیار نرخ بازده آن بخش استفاده شده است. نتایج نشان می‌دهد در ریسک‌گریزترین حالت، باید حدود 33 درصد تسهیلات مشارکتی به بخش صنعت و معدن، حدود 22 درصد تسهیلات به بخش مسکن و ساختمان و حدود 29 درصد تسهیلات به بخش کشاورزی تخصیص یابد. همچنین سهم تسهیلات بخش خدمات و بازرگانی حدود 16 درصد و از نوع نسبتاً ریسک‌پذیر است؛ به‌گونهای که با افزایش درجۀ ریسکپذیری سیستم بانکی، به بهای کاهش سهم تسهیلات بخشهای صنعت و معدن و مسکن، سهم بهینۀ آن تا حد 26 درصد، افزایش و سپس با افزایش بیشتر، درجۀ ریسکپذیری کاهش می‌یابد.
واژگان کلیدی:
پرتفوی بهینه؛ مدل میانگین- نیم واریانس؛ تسهیلات مشارکتی؛ بانکهای تجاری
نویسنده:
سعید دائی‌کریم‌زاده
این مقاله را در لینک زیر میتوانید مشاهده نمایید :